Sana anlatmak istiyorum. İçimde şeytan vardı. Can kırıkları vardı. Nefret vardı. Yalanlar vardı. Bir yanım beni çoktan terk etmiş, kaçıyordu. Melankoli ve hüsran vardı. Bazı geceler hiç sabah olmuyordu. Gün geldi anladım ki ; dünyadaki bütün umut, hiç hesaba katılmayan insandaymış,  meğer. Güney yıldızlı bir kadındım madalyalarımı çıkarıp yavuz bir delikanlıyı kalbime davet ettim. Nerde bir çift göz gördümse tuttum onu güzelce delikanlıya tamamladım, o binlerce yaşasın diye yaptım bunu. Sarılıp uyuduğumuz o gün , uzanıp öpmüştü beni uykumun en hafif anında. Onda  bana benzeyen bir şeyler gördüm ; çakıl taşı gibi bir şey. Ağzım zehir dolu açamıyorum. Dişlerimin anahtarı kayboldu. Hurdaya çıkmış bir araba motoru gibi kalakaldım. Yağ kir içinde, pörsümüş , bozulmuş , Yine de yaşamaya inatçı… Onunla yaşamaya inatçı. Sonra saatler değişti, günler değişti, aylar değişti. Sonra dünya değişti, tüm evrenim oldu o yavuz delikanlı. Onun aşkı, bildiğim her kelimeyi yan yana dizmek istedikçe şaha kaldırdı tüm harfleri. Hakikatte Herkes aşık olmanın ortak dilini bulup yazmaya çalışıyor. Ama aslında bu kadar basitti işte : onu öptüğünde salıncakta sallanır gibi hissediyorsan aşıksın. Özlüyorsan aşıksın. Bekliyorsan aşıksın. Kavuşmak için can atıyorsan aşıksın.